Սերը կուսություն չի ճանաչում. իրական պատմություն (չափահասների համար)
- Մայրիկ, աղջիկն, ում սիրում եմ, խոստովանեց, որ վաղուց կույս չէ:
- Դա կարևոր չէ, տղաս, -ասացի ես, -գլխավորն այն է, որ դուք իրար սիրում եք: Հաճախ, աղջիկներն ոչ իրենց մեղքով են զրկվում կուսությունից:
Եվ հիշեցի իմ պատմությունը:
Ութսունական թվականների վերջին ապրում էինք Շամխոր քաղաքում: Ես սովորում էի 10-րդ դասարանում, երբ մի քանի վայրենիներ անառակաբարո գործողություններ կատարելով, ինձ զրկեցին կուսությունից: Դրանից հետո, հակառակ իմ կամքի, սեռական հարաբերություններ էի ունենում տարբեր տղամարդկանց հետ, որոնց թվաքանակը հիմա չեմ էլ հիշում: Դա շարունակվեց այնքան ժամանակ մինչև մենք տեղափոխվեցինք Հայաստան:
Սովորելու տարիներին հանդիպում էի իմ համակուրսեցու հետ: Ես գեղեցիկ էի: Նա նույնպես հաղթանդամ, առնական տղա էր: Զգում էինք, որ սիրում ենք իրար: Մեր ինտիմ հարաբերությունները սահմանափակվում էին միայն համբույրներով կամ սեքսի այլընտրանքային տարբերակներով:
Վախենում էի, որ իմ վատ անցյալն իմանալով, նա կարող է լքել ինձ: Իմ բոլոր ակնարկներն ու փորձերն ինտիմ շփումների մասով, մնում էին անհետևանք: «Մեր ընտանիքն ավանդապաշտ է, ամեն ինչ իր ժամանակին» , -ասում էր նա, չնայած վառվում էր ինձ տիրելու ցանկությունից: Ես մոլորվել էի: Երբ մոտենում էին հարսանիքի օրերը, հորաքույրս, ով գիտեր իմ անբարո անցյալի մասին խորհուրդներ տվեց, որոնք էլ ես փորձեցի կիրառել հարսանիքի առաջին գիշերը:
Ինձ համար նպաստավոր էր այն, որ այդ տարիներին լույս չկար, ցուրտ էր, մոմեր էին վառում: Մոմերը հանգան, իսկ մենք պառկեցինք տաքուկ վերմակի տակ: Մթության մեջ ինձ հնարավորություն ընձեռվեց թաքցնել հորաքրոջս կողմից ձեռք բերված և ինձ փոխանցված աքլորի սրտերը, որոնց մեջ արյունը դեռևս տաք էր: Զգացի, որ նրա առնանդամն արդեն գրգռված հպվում էր ինտիմ տեղերիս՝ նա պատրաստվում էր դանդաղ ներհրել: Երբ ոտքերս իրարից հեռացնելով, աննշան ներհրել էր, նրա ուշադրությունը շեղելու նպատակով, ես բարձր գոռացի և ձեռքիս սրտիկը մոտեցնելով նրա գրգռված անդամին: Նա վեր թռավ, իսկ ես այդ ընթացքում հասցրրեցի սրտիկի արյունը քսել առնանդամի գլխիկին:
- Ինչ եղա՞վ, շա՞տ ցավեց, - վախվորած հարցրեց նա:
- Հա, շա՜տ: Ջուր, ջուր եմ ուզում, -ասացի ես:
Մինչ նա ջուրը բերեց, ես հասցրեցի աքլորի մյուս սիրտն էլ ճզմել՝արյունը քսելով սպիտակ սավանին: Ջուրը խմելուց հետո, մենք շարունակեցինք կիսատ թողած գործը: Ողջ գիշեր նա անհուն սիրով տիրեց ինձ:
Առավոտյան, սկեսուրս, որ մյուս սենյակում լսել էր ձայնս, համբուրեց ինձ՝ իր հետ տանելով Ճապոնիայի դրոշը հիշեցնող, անմեղության ապացույց սավանը: Այդ օրն էլ մեր տուն կարմիր խնձորներ ուղարկեցին: Միայն ես ու հորաքույրս գիտեինք, թե խնձորներս ինչպես հասցրեցին կարմրել: Իսկ ծնողներս էլ ապշել էին, որովհետև համոզված էին, որ իմ խնձորները կանաչ-կանաչ կերել էին թշնամիներս:
Տարիներն աննկատ անցան: Ես մոռացա իմ անցյալն ու ապրեցի նորմալ կյանքով: Ծնվեցին իմ երեխաները, որոնցից մեկն էլ արդեն պատրաստվում է ամուսնանալ:
Կարգալույծ սարկավագի հուսահատ խոստովանությունը
Գիտեր, որ կխփեմ նավթամուղին, գիտեի՞ք, որ նախարարի պաշտոնից դրա համար հանեցին
Փաշինյանը մերժել է ռուսական մասնակցությունը «Թրամփի ուղուն»
Դեկտեմբերի 22-ը Էներգետիկի մասնագիտական տոնն է
Ճշմարտության գինն այսօր հալածանքն է․ Հովհաննես Իշխանյան
2025թ. ԶՊՄԿ-ի համար առաջընթացի տարի էր
Սամվել Կարապետյանի նվերը Գյումրիին․ նույնիսկ խավարին հնարավոր է լուսավորել ձեր սրտերը
ՊԵԿ-ը պարզաբանում է ներկայացրել «Ժողովուրդ» օրաթերթի հոդվածում ներկայացված պնդումների վերաբերյալ
Ո՞վ կդառնա Ամենայն հայոց կաթողիկոսը․ ու՞մ է աջակցում Անկարան
Մեր կարևոր առաքելությունը՝ մարդկանց հուսախաբ չանելն է․ Սամվել Կարապետյանի ուղերձը
