Սիրում ու հարգում են ուժեղին. «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է.

Մեր հյուրն է արձակագիր, հրապարակախոս, գեղանկարիչ, «Շուշի» հիմնադրամի նախագահ Բակուր Կարապետյանը

– Պարոն Կարապետյան, մեր երկրի՝ Եվրամիության հետ կնքած համաձայնագիրը ինչպե՞ս եք գնահատում. այն ճանապարհներ կբացի՞ մեր ժողովրդի առաջ:

– Շատ դրական եմ գնահատում: Այն շատ լուրջ քայլ է ոչ միայն Հայաստանի և եվրոպական երկրների համար, այլ նաև կակտիվացնի արևելք և արևմուտք հարաբերություններն ընդհանրապես: Այս երկու աշխարհների միջև ինչ–որ սառույց էր գոյացել, և այս համաձայնագիրը սառույցը հալեցնելու առաջին քայլերից է:

– Այսինքն՝ համաձայնագիրը միայն հայաստանյան նշանակություն չունի, այն կարևոր է նաև աշխարհաքաղաքական առումով:

– Անշուշտ: Եվ Հայաստանը նաև իր վրա է վերցրել արևելք և արևմուտք հարաբերությունները ջերմացնելու խնդիրը: Եվ դա շատ լուրջ բան է:
Եվ այս ամենի հետ միասին համաձայնագիրը շատ կարևոր է նաև հենց մեր երկրի ու ժողովրդի համար: Ի վերջո այն ճանապարհ է դեպի քաղաքակիրթ աշխարհ, մեր շփումներն այսուհետ լինելու են նաև եվրոպական երկրների հետ:
Իսկ տնտեսական առումով կարևոր է այնքանով, որ Հայաստանը ստիպված է լինելու արտադրել որակյալ ապրանքներ, որոնք մրցունակ կլինեն եվրոպական շուկայում:

– Շատերը կարծում են, որ ներկա համաձայնագրով մենք վերադառնում ենք մեր պորտալարին: Անշուշտ՝ այն դիտարկելով արժեքային համակարգի ենթատեքստով: Դուք և՞ս այդ կարծիքին եք: Իրո՞ք առկա է մեր ժողովրդի դերակատարությունը ներկա քաղաքակրթության ստեղծման գործում:

– Իհարկե, մարդկության պատմության մեջ հայերը խիստ կարևոր դերակատարություն են ունեցել: Եվ այժմ մենք կրկին փորձելու ենք վերադառնալ մեր արմատներին: Եվ այս համաձայնագիրը կօգնի դրան:
Բայց նաև մենք պետք է ճիշտ եզրահանգումներ անենք մեր քայլերը կատարելիս: Կարևորը մարդկանց մտածելակերպը փոխելն է: Դիտարկելով կայսրությունների պատմությունը՝ տեսնում ես, որ դրանք փլուզվել են, երբ կտրվել են սեփական մշակույթից և սեփական արմատներից: Նույնն է նաև փոքր երկրների պարագայում:
Այնպես որ, մենք պետք է վերադառնանք մեր արմատներին, ճանաչենք ու գնահատենք դրանք: Միայն այդպես կարող ենք հաղթահարել այն բազմապիսի պրոբլեմները, որոնք կուտակված են մեր երկրում, ծառացած են մեր ժողովրդի առջև:

– Իսկ այսօրվա հայը շատ չի՞ հեռացել իր արմատներից: Նրա համար հե՞շտ կլինի թոթափել թուրքական, պարսկական և այլ ազդեցություններն ու մոտենալ ինքն իրեն:

– Դա արդեն ոչ թե դրսի, այլ մեր ներսի գործն է: Խնդիրն այն է, թե երկրում ի՞նչ որակի մտավորականներ կան, և նրանք ի՞նչ կարող են անել: Էլի եմ կրկնում՝ ժողովուրդը պետք է ապրի սեփական մշակույթով: Եվ երբ նա կտրվում է դրանից, ասենք հենց իր գրականությունից, ապա վտանգի տակ է հայտնվում նրա տեսակի պահպանման գործը:
Իսկ ի՞նչ է կատարվում մեր երկրում այս առումով: Արդեն ընթերցողներ չկան, և գրողներն էլ զրկված են գրքեր հրապարակելու հնարավորությունից: Ես՝ անձամբ, մի վեպ եմ գրել «Վաչագան բարեպաշտ թագավոր» վերնագրով: Այն աննախադեպ գործ է, գրել եմ մեր հնագույն աղբյուրները ուսումնասիրելով, նյութը համադրելով: Բայց տպագրելու հնարավորություն չունեմ:
Մինչդեռ այս վեպը պետք է ընթերցվի, այն պետք է կարդան մեր աշակերտները, զինվորականները, ընդհանրապես՝ երիտասարդությունը, որովհետև ոգի է տալու նրանց:

– Ազգային անվտանգության առումով այս համաձայնագիրը մեզ համար կարո՞ղ է նշանակություն ուենալ:

– Որոշ չափով կունենա: Որովհետև այն ևս գործիք է՝ զսպելու մեր հարևանների ախորժակները: Սակայն մեր հիմնական անվտանգությունը կապված է ՀԱՊԿ–ի հետ: Այս քաղաքականությունն է մեզ պահել, ու մենք դրանով դեռևս գոյություն ունենք:
– Այսինքն՝ մեզ մոտ ազգային անվտանգության առումով դիվերսիֆիկացիայի պահանջ չկա: Եվ համաձայնագիրն այդ հարցը չի լուծի:

– Հոգեբանական առումով այն կարող է նշանակություն ունենալ: Բայց Եվրոպայի հետ հույսեր կապել չի կարելի: Պատմության մեջ երբ նման դեպքեր են եղել, աղետալի հետևանքների են հանգեցրել:
Ընդհանրապես, ինքներս մեր ներսում պետք է ուժեղ լինենք՝ կապված մեր մշակույթին, մեր ազգային տեսակին, մեր ավանդույթներին: Այդ դեպքում օտարները մեզ կարող են և՛ սիրել, և՛ հարգել: Իսկ եթե մեր ներսում թույլ լինենք, նրանք ո՛չ կսիրեն, ո՛չ կհարգեն:
Օրինակ, արցախյան պատերազմում, երբ հաղթեցինք, և՛ ամերիկացին, և՛ ֆրանսիացին, և՛ անգլիացին մեզ միայն պատկառանքով էր նայում: Որովհետև հաղթող ժողովուրդ էինք:
Իսկ այդ հաղթանակը գալիս էր մեր ներքին ամրությունից:

 Շարունակությունը՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում