Չի կարող երջանիկ լինել այն ժողովուրդը, որի մի մասը չի ընկալում մյուսի ցավը
Ամանորյա գիշերը հրավառությունների առատությունից ինձ թվում էր, թե գտնվում եմ ոչ թե խայտառակ պարտություն կրած, այլ հաղթանակած երկրի մայրաքաղաքում: Չգիտեմ՝ դա չգիտակցված ակցիա էր, թե նման հրահանգ էր իջեցվել ամեն գնով խաղաղության ձգտող իշխանության կողմից: Ենթադրում եմ, որ մեկը մյուսին չէր հակասում՝ կար և՛ առաջինը և՛ երկրորդը: Սակայն եթե քո հարևանի ընտանիքում ողբերգություն է տեղի ունեցել, դու չպետք է տոն նշես՝ էլ չեմ ասում, որ դա անես հարևանիդ ի տես: Մարդկային բարոյականությունը մերժում է նման վարքագիծը: Բայց որքան հասկանում եմ՝ արդեն երեք ու կես տարի է, ինչ պարզ և հասարակ բարոյականությունը լքել է մեր շրջապատը:
Երեք ու կես տարի առաջ նախկինների տները դագաղներ ուղարկողները այսօր դա անում են փոխաբերական իմաստով: Առանց մտածելու, որ չի կարող երջանիկ լինել այն ժողովուրդը, որի մի մասը չի ընկալում մյուսի ցավը: Եվ ըստ այդմ՝ չի կարող երջանիկ լինել քո ընտանիքը, եթե քո հարևանիդ տունը դժբախտություն է մտել:
ՀՀ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձն ամեն ինչ անում է, որպեսզի ժողովրդի հիշողությունից ջնջնվի հայրենիքի մի մասի կորուստը՝ մերժելով այն հայրենիք կոչվելու իրավունքից: Որպեսզի մարդիկ մոռանան, որ մի քանի հազար երիտասարդ այլևս տուն չի վերադառնա, իսկ դրանից ավելին հաշմված է վերադարձել: Եվ մարդիկ տրվում են այդ սատանայական ներշնչանքին: Որովհետև ծանր է ողբերգության բեռով ապրելը՝ նույնիսկ եթե դա քոնը չէ: Եվ այդ պատճառով էլ կառչում են դրանից ազատվելու ամենափոքր հնարավորությունից անգամ: Էլ չեմ խոսում մարդու այն տեսակի մասին, ով թքած ունի՝ թե ինչ կպատահի հայրենակցի հետ. կարևորն ինքն է ու իր ընտանիքը:
Նմաններն անհայրենիք արարածներ են՝ մարդ կոչվելուն ոչ արժանի: Իսկ երբ դրանց իր աջակցությունն է հայտնում մերօրյա «փրկիչը»՝ անգամ մեկ ազգի կամ ժողովրդի շրջանակում դեգրադացիան սահմաններ չի ճանաչի: Հոգևոր այդ դեգրադացիան, ի դեպ, շատ ավելի վտանգավոր է ժողովրդի ու պետության ապագայի առումով, քան մատի փաթաթան դարձրած կոռուպցիան (լատիներենից՝ փչացում): Կոռուպցիան, նյութական իմաստով, ի վերջո, պետություն չի կործանում, իսկ ժողովրդի նկարագրի փչացումը մեզ այսօր տանում է դեպի անդունդ: Ինչը զարմանալիորեն չի ընկալվում նրանց կողմից, ովքեր պետք է խոչընդոտ հանդիսանային այդ ընթացքին:
Արդեն երկրորդ տարին է, ինչ ես չեմ կարողանում բաժակ բարձրացնել և շնորհավորել մերձավորիս Ամանորը: Իսկ եթե նույնիսկ ստիպված եմ լինում՝ ես զգում եմ սեփական կեղծավորությունս: Դիմացինս կարող է նույնիսկ դա չզգալ, բայց ես ճանաչում եմ ինքզ ինձ, ու ամաչում եմ ինքս ինձանից: Ամաչում եմ, որովհետև 1988-ի շարժումն ինձ համար վերափոխվելու շարժում էր, որտեղ տեղ չունեին կեղծիքն ու շահամոլությունը: Որտեղ իմ ինքնահաստատումը տեղի էր ունենում ոչ թե նշված երևույթների կամ օտար մարդկանց հաշվին, այլ ինքս ինձ հաղթելու տառապանքների գնով: Ու որով դաստիարակել եմ իմ զավակին: Դաստիարակել ազնվության իմ պատկերացումներով, իմ կյանքի օրինակով: Կարծում էի, որ 2018-ի շարժումը կդառնա այն սկիզբը, որն ինձ իրավունք կտա կիսվել ոչ միայն զավակիս, այլ հազարների հետ: Սակայն ճակատագիրն այդպես չկամեցավ:
Ճակատագիրը կամեցավ, որպեսզի ամեն ինչ շրջվի գլխվայր, ընթանա իմ պատկերացրածի հակառակ: Ու այդ ճակատագիրը դեռևս շարունակում է իր ուղին: բայց ես կարծում եմ, որ ես ու ինձ նմաններն, ի վերջո, կհաղթենք: Որովհետև մենք ենք մարդկային և այդ թվում հոգևոր զարգացման ուղին նախանշողները և ոչ թե ստի և կեղծիքի «չասպետները»:
Հ.Գ. Ամանորյա կեսգիշերից շուրջ կես ժամ անց ես արդեն քնած էի:
Կարգալույծ սարկավագի հուսահատ խոստովանությունը
Գիտեր, որ կխփեմ նավթամուղին, գիտեի՞ք, որ նախարարի պաշտոնից դրա համար հանեցին
Փաշինյանը մերժել է ռուսական մասնակցությունը «Թրամփի ուղուն»
Դեկտեմբերի 22-ը Էներգետիկի մասնագիտական տոնն է
Ճշմարտության գինն այսօր հալածանքն է․ Հովհաննես Իշխանյան
2025թ. ԶՊՄԿ-ի համար առաջընթացի տարի էր
Սամվել Կարապետյանի նվերը Գյումրիին․ նույնիսկ խավարին հնարավոր է լուսավորել ձեր սրտերը
Իսկ ինչի՞ «լիազորություն ունեն»... լիազորություն չունեցողները. «Փաստ»
Պետք չէ նոր հեծանիվ հորինել իշխանափոխության համար. Իվանիշվիլին հաղթեց Սահակաշվիլիին. Էդմոն Մարուքյա...
Ո՞վ կդառնա Ամենայն հայոց կաթողիկոսը․ ու՞մ է աջակցում Անկարան
